Երբ երիտասարդ էի, խենթանում էի տոների համար։ Անհամբերությամբ սպասում էի՝ պատկերացնելով, թե ինչպես եմ պատրաստվելու, ինչ եմ դնելու սեղանին, ինչպես եմ ընկերներիս հետ ուրախ ժամանակ անցկացնելու։ Մարմնովս երջանկության դող էր անցնում։
Բայց հիմա այդ ամենը մնացել է անցյալում։
Երբ հիշում եմ, որ առջևում որևէ տոն կա, սիրտս խառնում է։ Ես պարզապես չեմ ուզում, որ այդ օրը մոտենա, գա։ Քանի որ ունեմ ամուսին։ Նա ցանկացած տոնից քամում է ամբողջ ուրախությունը։
Օրինակ իմ վերջին ծննդյան օրը։ Նա առավոտից սկսեց իր իրավունքներից խոսել, վիճել ինձ հետ։ Նա ուզում էր, որ մենք գնանք զբոսնելու, իսկ ես տանը մնալու տրամադրություն ունեի։ Հյուրեր կանչելու մասին խոսք չկար, քանի որ գումար չունեինք։ Ու դա էր պատճառը, որ դրսում անիմաստ քայլելու ցանկություն էլ չունեի։
Ես ատում էի այդ օրը, իսկ բոլոր ծանոթներս, ընկերներս ու հարազատներս զանգում ու ուրախ-ուրախ շնորհավորում էին։ Հեռախոսի մեջ ծաղկում էր մի կյանք, որն իրականում ես չունեի։
Վերջին մարտի 8-ը։ Առավոտյան գնացել էինք ամուսնուս գործերով։ Երբ դրանք ավարտվեցին, թեթևացած շունչ քաշեցի, որ արդեն մտնելու ենք խանութ ու գնանք տուն։ Իմ քույրիկն ու ընկերուհին պիտի գային մեր տուն։ Բայց տաքսիի մեջ ամուսինս սկսեց գոռալ ինձ վրա, որ արդեն հոգնեցրել եմ իրեն իմ ճաշկերույթներով։ Ու առահասարակ, նա ուզում էր պառկել տանն ու հանգստանալ։
