Ես փոքր էի, երբ մայրս ամուսնաց ավ մի տղանարդու հետ, որին տարիների ընթացքում շատ սիրեցի, հարազատ հոր պես: Նրանք մի որդի ունեցան, որը իսկական պատու հաս դարձավ ծնողների համար: Նրան մագնիսի պես ձգում էին վատ շրջապատն ու կասկածելի վարք ունեցող տղաները: Նա օրերով անհետանում էր: Հետո մայրս հի վան դացավ: Նման որդի ունենալը նրա համար ծանր փորձություն եղավ:
Հաճախ էին եր տուն ոս տիկաններ գալիս: Մորս վիճակը գնալով վա տանում էր: Մի օր նա կանչեց ինձ ու ասաց, որ զգում է, իրեն հաշված օրեր են մնացել: Խնդրեց, ինչ էլ որ լինի, հոգ տանել եղբորս մասին: Ես խոստացա: Մորս հու ղարկա վորությունից հետո այդ տղան անկառավարելի դարձավ: խորթ հայրս անզո րությունից լաց էր լինում: Նա իմ նկատմամբ շատ հոգատար էր:
Եղբորս գո ղության համար ձերբա կալեցին ու 5 տարի տվեցին: Որոշ ժամանակ անց ես ամուսնացա: Հինգ տարին շատ արագ անց ավ ու նա դուրս եկավ բա ն տից: Ես որոշեցի նրան ամեն կերպ հեռու պահել իմ ընտանիքից: Զանգահարում էր ու դրսում հանդիպում էինք: Ամուսնուս ընկերները մեզ տեսել էին և ամուսնուս ներկայացրել էին, որ ես հանդիպում եմ ինձանից մի քանի տարի փոքր տղայի հետ:
Այդ օրը ամուսինս սկսեց գո ռգոռալ: Ես նրան պատմեցի, որ դա իմ եղբայրն է, բնականաբար չհավատաց: Ստիպված ես նրան պատմեցի ողջ եղելությունը, միասին գնացինք հանդիպման իմ եղբոր հետ: Երեկոյան ամուսինս ինձնից նե րողություն խնդրեց: Ես հասկացա իմ սխալը: Ես ինքս պետք է նրան պատմեի և բացատրեի, թե ինչու չեմ ուզում, որպեսզի եղբայրս ոտք դնի իմ տուն:
