Երեկ բենզալցակայանի մոտ մի տատիկի տեսա ով կանգնած էր խանութում և կարկանդակ էր ուտում սակայն միևնույն ժամանակ շարունակում էր նայել թխվածքներով սառնարանին:Ես հարցրեցի,թե որ թխվածքն է ամենահամեղը իսկ ինքն էլ ամաչելով պատասխանեց որ չգիտի քանի որ երբեք չի գնել դրանցից:Երբ ես ասացի որ ուզում եմ նրան հյուրասիրել,տատիկը կարմրեց…սակայն 1 րոպե մտածելուց հետո պատասխանեց որ հավանաբար ամենահամեղը շոկոլադե թխվածքն է կամ էկլերը:
Ես բնականաբար երկուսից էլ գնեցի վերցրեցի նաև թեյ և հյուրասիրեցի տատիկին: Միայն տեսնեիք թե որքան ուրախ էր նա որքան շնորհակալ Ավելի ուշ հասկացա,որ պետք էր էլի որևէ բան գնել նրա համար,սակայն ամեն ինչ արագ եղավ էմոցիաներս այդ պահին շատ էին:Ոչ մի հերոսություն չեմ տեսնում արածիս մեջ պարզապես կիսվում եմ այս պատմությամբ որպիսի սկսեմ բարության ալիք:ՉԷ որ այդ օրը ես լուրջ վն ասներ չկրեցի,բայց օգնեցի մի խե ղճ տատիկի Կցանկանայի որ այս ամենը լիներ շարունակական:
