Հայ պատանի Ալբերտ Արմենակյանը Ֆրանսիայի «Ձայնը» նախագծում հուզեց բոլորին իր «Դլե յաման» կատարումով։ 
Երիտասարդ Ալբերտը մանկուց սիրում էր երաժշտությունը, հայկական ժողովրդական երգերը մեծ ազդեցություն էին ունեցել նրա վրա։ Երբ նա կանգնեց բեմում, ժյուրիի բոլոր 4 անդամները պտտվեցին՝ ապշած և հիացած 
Նրա ձայնը մեղմ ու հզոր էր, լի զգացմունքներով, իսկ հանդիսատեսը լռեց՝ լցված հուզմունքով 
Արդյոք Ալբերտը հաջորդ փուլ անցավ թե ոչ… 
Ֆրանսիայի «Ձայնը» նախագծում հայ պատանի Ալբերտ Արմենակյանը հուզեց ողջ երկիրը իր կատարումով՝ «Դլե յաման»-ով։ Երիտասարդ Ալբերտը փոքր տարիքում սիրեց երաժշտությունը, լսելով հայկական ժողովրդական երգեր, որոնք մայրը հաճախ երգում էր տան միջավայրում։ Նրա ձայնը լի էր զգացմունքով, իսկ ամեն մի նոտան հնչում էր ինչպես պատմություն՝ պատմելով սեր, կարեկցանք ու հույս։
Երբ Ալբերտը ելույթ ունեցավ «Ձայնը» նախագծում, ֆրանսիացի հանրահայտ երգիչ Պատրիկ Ֆիորի աչքերը չկարողացան հեռանալ сцենայից։ Ալբերտը կանգնեց միկրոֆոնի մոտ, փոքրիկ ձեռքերով ամուր բռնած այն, և սկսեց երգել։ Նրա ձայնը մեղմ, բայց ուժեղ էր, ճշգրիտ և հուզիչ։ Մեկի համար կարող էր թվալ, որ պարզապես երգ է, բայց ժյուրիի անդամները զգացին, որ սա շատ ավելին է։
Նա սկսեց նուրբ ու լռեցնող նոտաներով, կարծես խոսելով առասպելներից ու մանկությունից, և աստիճանաբար երգը բարձրացավ, հագեցնելով սրահը հուզմունքով։ Ժյուրիի բոլոր չորս անդամները պտտվեցին՝ ցուցադրելով իրենց հիացմունքը և աջակցությունը։ Ալբերտի աչքերը փայլում էին, բայց ոչ միայն հաղթանակի կամ մրցակցության պատճառով, այլ որովհետև նա զգում էր իր երաժշտության ուժը և այն ազդակը, որը կարող էր փոխանցել մարդկանց։
Երկրորդ և երրորդ ակորդների ժամանակ սրահում նստած հանդիսատեսը լռեց. բոլորը նայում էին փոքրիկին, ով կանգնած էր մեծ բեմում, բայց իր ձայնով և սրտի զգացողություններով ամբողջ տարածքը լցրեց ջերմությամբ և սերով։ Ֆրանսիացի ժյուրիի անդամները՝ ովքեր փորձառու ու ճանաչված երգիչներ էին, հազիվ էին զսպում հիացմունքը. նրանք գիտեին, որ Ալբերտի ելույթը առանձնահատուկ է, քանի որ այսպիսի փոքր տարիքում դժվար է ունենալ նման խոր զգացմունքային ներուժ ու վարպետություն։
Ալբերտը հաջողեց ոչ միայն այն, որ անցավ մրցույթի հաջորդ փուլ, այլ նաև վառեց հայ երաժշտության լույսը միջազգային բեմում։ Նրա «Դլե յաման»-ը՝ հոգեբանական և մշակութային հարստությամբ լեցուն, խոսում էր ինքնության, անցյալի և սերունդների կապի մասին։ Նա ցույց տվեց, որ նույնիսկ փոքրիկ ձայնը կարող է մեծ ազդեցություն ունենալ, եթե այն գալիս է սրտից։
Երբ ելույթն ավարտվեց, հանդիսատեսը երկար ժամանակ չէր դադարում ծափահարել, իսկ Ալբերտը ամուր բռնած էր միկրոֆոնը՝ դեռահասական համարձակությամբ և մեծ հեռանկարով։ Ժյուրիի անդամները կանգնած appla-տահարեցին, իսկ Պատրիկ Ֆիորին մոտեցավ ու ասաց. «Այսօր դու ոչ միայն երգեցիր, այլ նաև նվիրեցիր սեր և հույս։ Շարունակիր նույն ոգով»։
Ալբերտի հաջողությունը Ֆրանսիայում արագ տարածվեց սոցիալական ցանցերում. բոլորն էին խոսում նրա տաղանդի մասին, իսկ հայ համայնքը ողջ աշխարհում հպարտ էր նրանով։ Նրա պատմությունը ոգեշնչեց այլ երիտասարդներին, ցույց տալով, որ անկախ տարիքից ու երկրից, կարող ես հասնել մեծ բեմին և ոչ միայն դառնալ երաժիշտ, այլ նաև փոխանցել արժեքներ, մշակույթ և սեր։
Եվ այսպես, Ալբերտ Արմենակյանը, մի փոքրիկ տղա Հայաստանից, իր ձայնով դարձավ կապ մշակութային ժառանգության ու ժամանակակից աշխարհի միջև, ցույց տալով, որ երաժշտությունը չունի սահմաններ, այն միավորում է բոլորին՝ անկախ լեզվից, ազգությունից կամ տարիքից։ Նա միայն մի փուլ անցավ մրցույթում, բայց արդեն նվաճեց բազմաթիվ սրտեր և թողեց անջնջելի հետք Ֆրանսիայի բեմում ու հայ հանդիսատեսի սրտերում։
